Is é an chéad rud a choinneáil i gcuimhne go bhfuil déshúiligh beagán leochaileach. Go bunúsach, is éard atá iontu lionsaí agus priosmaí ailínithe go criticiúil. Mar thoradh air sin, ní maith le boscaí bruscair a bheith caite. Má thiteann siad, d'fhéadfadh siad an t-ailíniú ríthábhachtach seo a chailleadh agus tosóidh tú ag féachaint ar íomhánna dúbailte, mar a dhéanann tú nuair a thrasnaíonn tú do shúile. Ach murab ionann agus do shúile, beidh do dhéshúiligh i ndáiríre "fanacht mar sin."
Is gnách go mbíonn clúdaigh ar dhéshúiligh nua do na súile agus do na lionsaí tosaigh. Mothaíonn go leor newbies an gá atá leis na clúdaigh seo a úsáid. Is rogha pearsanta é seo, ach ní ceann é a bhfuilim ag síntiús leis. Is créatúir ghníomhacha iad na héin agus is minic nach gceadaíonn siad ach radharc gairid. Is cinnte nach bhfuil siad chun fanacht thart agus mé ag fumble le clúdaigh mo lionsa. Thairis sin, níl mé chun iad a chailleadh ach ar aon nós. Tá roinnt clúdaigh ceangailte go díreach leis na déshúiligh, rud a chuireann cosc orthu dul amú. Is cuma liom. Bheifí ag súil go gcuirfeadh na clúdaigh chlaonta bacainní orm. Ina theannta sin, mar birder, táim nerdy go leor cheana féin gan rudaí aisteach a bheith crochta as mo threalamh. Ag caint ar threalamh…
Le blianta fada anuas tá neamhaird iomlán déanta ag monaróirí déshúiligh ar chéatadán ollmhór den daonra – daoine a chaitheann spéaclaí. Mhothaigh daoine a chaith spéaclaí spéaclaí go gcaithfeadh siad iad a bhaint dá mba mhian leo an leas is fearr a bhaint as a ndéshúiligh. Ar ámharaí an tsaoil, tá na laethanta sin thart. Tá an chuid is mó de dhéshúiligh feistithe anois le coigeartú do spéaclaí. Seo mar a oibríonn sé. Le casadh simplí, is féidir linn na cupáin rubair (ar na eyepieces) a bhogadh suas nó síos. Ba chóir do dhaoine gan spéaclaí a gcupáin a chastar suas, agus ba chóir do dhaoine atá ag caitheamh spéaclaí a gcuid cupáin a chasadh síos. Cén fáth a bhfuil an casadh cupán seo tábhachtach? Cuireann spéaclaí (seachas lionsaí tadhaill) cosc ar dhéshúiligh dul gar do do shúile agus dá bhrí sin, caolaíonn siad do réimse radhairc; cabhraíonn sé seo le deireadh a chur leis an bhfadhb seo trí na cupáin a chasadh. Baineann roinnt daoine stubborn a gcuid spéaclaí fós agus iad ag úsáid dhéshúiligh, ach is botún é seo. Coinnigh do spéaclaí ar. Heck, tá ceithre shúil agat cheana féin, ní dhéanfaidh sé dochar duit.
Le roinnt eisceachtaí, tá na déshúiligh go léir insí sa lár. Ligeann sé seo an dá bairille a scaipeadh isteach nó amach. Cén fáth a scaipeadh na bairillí? Tá cinn saille ag roinnt daoine, agus cinn eile ag bioráin. Má bhogann tú na bairillí isteach agus amach is féidir leat dul i dtaithí ar an bhfad idir an dá shúil. Is é an sprioc ciorcal soiléir amháin a fheiceáil, ní dhá leathchiorcal, rud a bheadh i gceist mura mbogfadh na bairillí. Tugann sé seo mé go dtí mo ghreim mór. Nuair a bhíonn scannánóirí ag iarraidh "dearcadh déshúileach" a thabhairt dúinn, taispeánann siad dhá chiorcal taobh le taobh (?) cosúil le huimhir a hocht nó an tsiombail don Infinity. Ár leithscéal, Hollywood, ní hé seo an chuma atá ag amharc trí dhéshúiligh. Nuair a fhéachann tú tríd na boscaí bruscair, ba cheart duit ciorcal cruinn amháin a fheiceáil. Mura ndéanann tú, tá rud éigin mícheart ... nó tá tú ag breathnú tríd an deireadh mícheart.
Ceann de na rudaí is deacra do thosaitheoirí a dhéanamh ná sprioc shonrach a aimsiú go tapa. Feiceann siad éan lena súile nocht, ach nuair a smeachann siad suas a ndéshúiligh, go tobann ní féidir leo é a aimsiú. Is féidir leis seo a bheith frustrachas go luath, ach níl ann ach ceist chleachtais. Idir an dá linn, seo cúpla cleas chun cabhrú leat. Nuair a fheiceann tú éan, ná bain do shúile as. Agus do shúile socraithe ar an sprioc, bog do bhoscaí bruscair go mall os comhair do shúile. Ba chóir go mbeadh d'éan anois san amharc. Cuidíonn sé freisin cuimhneamh ar chodanna mionsonraithe, abair, an crann ina bhfuil d'éan. D'fhéadfadh sé a bheith in aice leis an stoc, nó le brainse marbh, nó in aice le heitleog gafa Charlie Brown. Má aimsítear rud níos mó in aice láimhe, cabhróidh sé seo leat glas a chur ar an éan. Úsáidfidh go leor daoine scothaosta uimhir ar aghaidh an chloig mar threoir. Déarfaidh siad, "Tá an oriole sa chrann darach ar a trí a chlog." Tá sé sin go hiontach, ach amháin go dtuigeann níos lú agus níos lú daoine óga cloig analógacha níos mó. Bheadh tú níos fearr as tagairt do hipear níos reatha a úsáid…cosúil leis an gceann faoi eitleog Charlie Brown.
Ar deireadh, beidh ort a fhoghlaim chun do dhéshúiligh nua a choinneáil chomh cobhsaí agus is féidir. Déanann déshúiligh éin breathnú níos mó, ach mura bhfuil tú ag carraig seasta, beidh na héin doiléir freisin. Is é an bealach traidisiúnta chun déshúiligh a shealbhú ná dhá lámh, agus do uilleann scaipthe amach go dtí an taobh, mar atá tú ag déanamh The Chicken Dance. Mar sin féin, is fearr liom mo lámh chlé a choinneáil sa ghnáthshuíomh, agus mé ag úsáid méara mo láimhe deise chun na boscaí bruscair a chosaint thíos. Agus in ionad mo uillinn dheas a ghreamú amach mar sciathán sicín, brúim go docht é i gcoinne mo chliabháin rib. Anois tá mo chorp ar fad ag cabhrú leis an íomhá a choinneáil seasta. Breathnaíonn sé beagán goofy, ach tá sé níos fearr fós ná mar a bhfuil clúdaigh lionsa ag crochadh i ngach áit. Ní mór éinne sin.
Thar aon ní eile, is é an rud is tábhachtaí a bhaineann le do dhéshúiligh nua ná iad a úsáid…go leor. Dá mhinice a thógann tú amach iad, is amhlaidh is fearr a bheidh tú á n-úsáid, agus sa deireadh tosóidh tú ag féachaint ar níos mó éan…ag glacadh leis go gcuimhneoidh tú breathnú tríd an taobh cheart.